اشعار

ای دل تو بخوان تا که غریبانه بگرییم          با چـشـم تر از غـربت جانـانه بگـرییم

با یــاد گــل روی عــزیــز دل زهـــرا          شمـعـی شده در مـاتـم پـروانه بگـرییم

ای نـور دل حـضرت اربـاب، شـبـانـه           با شاه خـراسـان به تو دُردانـه بگـرییم

بـا نـالـۀ زهــرا و به هـمــراه نـقـیّ ات           بر حـال تو، با حـال پـریـشانه بگـرییم

داغی است به سینه که سزد تا سحر امشب          بر اشک تو و خُـدعـۀ بیـگـانه بگـرییم

بالیـن تو امشب نه طـبـیـبی نـه حـبیبی          بـگـذار بــرای تـو طبـیـبـانـه بـگـریـیم

ای پـاره جـگـر اذن بـده تا که دمـی را          بر کـشـتۀ صد پـاره غـریـبانه بگـریـیم

بر آن بدن بی سرِ عریان به روی خاک          چون دخـترک گـوشـۀ ویـرانه بگـرییم

تـا آه سـینه سـوزی، از قـلـب من برآیـد           هر دم هـزار نـوبت، جـانـم ز تن بـرآید

بس کوه غصه بُردم، بس خون دل که خوردم           پیـوسته از لـبـم جـان جـای سخـن برآید

از بس که یـار جـانی آتـش زده به جانم           تـرسـم که جـای آهـم دود از دهن برآید

دیگر نمانده هیچم تا کی به خود بـپـیچم           ای مرگ هــمتی کن تا جان ز تن برآید

امـروز بین حجـره، فـردا کـنـار کـوچه           فــریــاد غــربت من از ایـن بـدن بـرآید

نیکوست زهر دشمن در راه دوست کز من           هم ســاختــن به آتش هـم سـوختن برآید

ازبس که رفتم از تاب،ازبس که گشته ام آب           فــریــاد آه آهـــم از پــیـــرهــن بــرآیــد

جـا دارد از غـم من هنگـام دفـن این تن           خون در لحد بجوشد اشک از کفن برآید

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان!           تیره شد روز به پیش نظرم مـادر جان!

من در این حجرۀ در بسته بخود مى ‏پیچم           کس نداند که چه آمد به سرم مادر جان!

من جـوادم که به یاد تو سخـن مى‏ گـویم           چون تو را از همه مشتاق ترم مادر جان!

هـمچـو شمعى اثـر زهـر سـتم آبـم کرد           سوخت پروانه صفت بال و پرم مادرجان!

چون تو در فصل جوانى ز جهان خواهم رفت           که زده داغ تو بر جان شررم مادر جان!

به لب خـشـک منِ غـمـزده آبى بـرسان           کز عطش سوخته پا تا به سرم مادر جان!

شعر ژولیـده گـواهى دهد از غربت من           دوست دارم که بیایى به برم مادر جان!

یارب از کـینۀ هـمسر جگـرم می سوزد            من از این یار ستمگـر جگرم می سوزد

دیده پُراشک؛ لبم خشک و رخم بر روی خاک            سیـنه ام گـشـتـه پُر آذر جگرم می سوزد

همچو مرغی که پرش سوخته از آتش زهر            کنج حجـره زده پَـرپَر جگرم می سوزد

بر روی خاک زمین پا نکشم پس چه کنم            که منِ تشنه لب، آخـر جگرم می سوزد

به جوانی نه، که از دورۀ طـفلی به خدا            از غـم و غـصۀ دیگر جگرم می سوزد

خود جوانمرگ رضایم ولی در دم مرگ            به جـوانمرگی مــادر، جگرم می سوزد

یاد آن کوچه و آن سیلی و آن روی کبود            آیـدم تا که به خاطـر، جگـرم می سوزد

یاد آن لحظه که گــم کرد رهِ خـانۀ خود            به پــریـشـانی مـادر جـگـرم می سـوزد

مـادرم نقـش زمین گشت عـلی آه کـشید            من ز سوز دل حـیـدر جگـرم می سوزد

معـبـود من خــدای من ای حــیّ داورم           دیگـر به لـب رسـیـده نـفـس های آخـرم

همچون رضا به حجرۀ در بسته جان دهم           در شهـر غـربت از پـدرم ارث می برم

در بسته، دل شکسته، بدن خسته از ملال           این غم کجا برم که مرا کشت هـمـسرم

ای امّ فــضــل مـی شنــوی نــالــۀ مــرا           یک جرعه آب چیست؟ که ریزی به حنجرم

رویـم بُــوَد به قـبـله و چشمم بُوَد به در           ای کـاش نـازنـیـن پـسـرم بـود در بــرم

طاقـت نـمانـده تا بـزنـم دست و پا دگـر           بهـتـر که دسـت و پـا نـزنم نـزد مـادرم

شرار زهر قاتل سر زند از جسم و از جانم           کسی بر من نمی گرید به غیر از چشم گریانم

من از دوران طفلی تا جوانی خون دل خوردم           که از هر ناله می جوشد هزاران درد پنهانم

میان حجرۀ در بسته مثل شمع، می گریم           مگر با قطرۀ اشکی شود تر چشم گریانم

تمام عمر با تنهائی و غـربت گرفتم خو           ولی وقت شهادت مادرم زهراست مهمانم

اَلا ای آه، از زندان تنگ سینه بیرون شو           که من با ناله داد خویش از صیاد بستانم

گهی نام محمّـد بر لبـم گه یا رضا گویم           گهی رو به مدینه گه بود سوی خراسانم

شریک زندگی گردیده قاتل، خانه ام مقتل           انیسم اشک چشم و حجرۀ در بسته زندانم

ز سوز خود سرودن سوز دل دادم تو را میثم           که خورده نظم تو پیوند با اشک محبّانم

وقت دریا شدن و موسم باران شده است           روضه ات شکر دوباره به من احسان شده است

هر کسی گریه کند غربت بی مثل تو را           هم نفس با نفس شاه خراسان شده است

من بمیرم که به جان دادن تو رحم نکرد           اثر زهر به جسمت چو نمایان شده است

یک طرف زهر هلاهل طرفی داغ فراق            چقدر بر جگرت زخم، فراوان شده است

شکر گیـسوی تو را پنجۀ دشمن نکشید           دشـمنت پیــرهن کهنـه ات از تن نکشید

خـون شـد از غــم دلِ خـدا جـویم             درد بــسـیــار و نــیـسـت دارویــم

می فــشـانـم ســرشـك و می گـویـم             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

ســیــنــه ای پُــر شــرار دارم من             دل و جــانـــی فــــكـــار دارم مـن

دو جــهـان بـا تــو كـار دارم مـن             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

روزگـــارم ز غـــم تــبـــاه شــده             قــلـبــم از مـعـصـیـت ســیـاه شـده

راهِ مـن مــنــتــهـی بـه چـاه شـده             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

خـستــه و دلــشــكــســتـه و زارم             گــــره افــــتـــاده اسـت در كــارم

جـز بـه كـویـت كـجـا پــنـاه آرم؟             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

ای كــه روح عـــبــادتــی مــا را             عــذر خــواهِ قــیــــامــتــی مــا را

جــانِ زهـــرا عــنــایــتـی مــا را             یـــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنــی

تــشنــه ام تــشنــه بر من آب بــده             گــنـــهــــم را بــبــر ثــــواب بــده

بــه گــــدای درت جــــواب بـــده             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

دردِ مـن را دوا كــنـی چه شـود؟             حـاجـتـم را روا كــنـی چـه شـود؟

قـسـمـتـم كـربـلا كـنـی چه شـود؟             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

عــزت عــالــمــیــن می خــواهــم             نجــف و كـاظـمــیـن مـی خــواهــم

طـوفِ قـبـر حـسـیـن مـی خـواهـم             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

من كه چون شـمع بر فــروخته ام             از غــم غــربـت تــو ســوخــتــه ام

چــشــم بر رحـمـتِ تو دوختــه ام             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

هــمــســرت كـرد نـامـراد تـو را             سـاخـت مـســمـوم از عـنـاد تو را

ای كه خـوانـده پـدر جـواد تـو را             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

بـــنـــده ام بـــنـــدۀ ولای تـــوأم             عـاشـق صحـن با صفـای تـوأم

تو جــوادی و من گــدای تــوأم              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

قــامــتـم خــم شـده ز بـار بــلا              حـاجــتـم بـاشـد از تـو یا مـولا

نجف و كاظمین و كـرب و بلا              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

ای كه از زهر خون شده جگرت             به تـو و جـدّ و مــادر و پـدرت

منِ بـیچــاره را مـران ز درت              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

ســائــلــم ســائــلــم جــوابــم دِه             تــشــنــۀ جــام وصــلـم آبــم دِه

چــشــم گـریـان، دلِ كبــابـم دِه              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

بـه امـام و بـه حُـرمتِ شــهــدا              به عــلـی و بـه مـادرت زهــرا

دسـت خــالــی نــمـی روم ابــدا             یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

ای تـو را یـارِ بـی وفــا كُـشـتـه             بـا لـبِ تـشـنــه از جـفـا كُـشـتـه

با چـنـان پـاكـی و صفـا كُـشـته              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

بسـته با دستِ فـتـنـه راهِ تو شد             همه جـا پُـر ز سوز و آهِ تو شد

حـجـرۀ بـسـتـه قـتـلـگـاهِ تو شد              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

لـرزه بـر جـان اهـل دین افـتـاد             شـعـلـه بر قـلب مسلـمیـن افتـاد

بـر دلـم نــالـه ای حـزیـن افـتـاد             یــا جـــواد الائـــمــه ادركــنــی

شب نشینان فـلـک چشم تـرش را دیدند            همه شب راز و نـیاز سحـرش را دیدند

تا خدا سیر و سفر داشت همه شب وز اشک           غرق در لاله و گـل رهگذرش را دیدند

هر زمان رو به خدا کرد در آن خلوت اُنس           او دعـا کـرد و مـلائک اثـرش را دیدند

جلوه اش جلوه ای از نور خدا بود و ز عرش            همچو خورشید به سر تاج زرش را دیدند

همه سیراب از آن چشمۀ رحمت گشتند           سائلان بخـشـش دُرّ و گهــرش را دیدند

روز پرسیدن هر مسئله از علم و کمال            پـایـۀ دانـش و حُـسن نـظـرش را دیـدند

عــمــر او آیـنۀ عــمـر کـم زهــرا بـود            در جـوانی همه شـوق سفـرش را دیدند

دود آهش به فلک رفت از آن حجرۀ غم            شعـلـه های جـگـر شعـله ورش را دیدند

هرکه پـروانۀ شمـع غـم او شد هر شب           عـرشیان سـوخـتن بال و پـرش را دیدند

چون که شد سایه فکن نخل شهادت آن روز           همه با اشـک «وفائی» ثـمرش را دیدند

آیـاتِ تـشـنگی است سُـرود زبـان من            مـرثیـه های داغِ عـطش تـرجـمان من

جــز آیــه های درد، تَــرَنُّــم نـمی کـنـم            یعـنی که زهـر بُــرده تـمـامِ تـوان من

سوز عطش گِلوی مرا زخم کرده است            بی خود نشد شکـسته شکسته بیان من

از بسکه تشنگی تب و تاب مرا ربود            خشکـیـده ذرّه ذرّه زبان در دهـان من

این حجره نیست  خانۀ من؛ مقتلِ من است            خود قــاتل است همسرِ نامهـربان من

حالا نَفَس به سینۀ من حَـبـس می شود            دشمن نشـسـته منتـظـرِ نـیـمه جـان من

گیرم چراغ عمرِ مرا هم کنی خموش            خـامـوش کِی کـنـید فـروغ نهـان من؟

افـسـوس قـاتـلِ پـسـرِ فـاطـمـه شـدی!            خِـیری کجا رسد به تو از دشمنان من

کُـشتی مرا به فـصل جـوانی خـدا کند            رحـمـی کـنـید بر پـسـرِ نـوجـوان من

زهرش اثر کرد و گرفت از تو توان را            طوری که حتی تار دیـدی این و آن را

وقـت زمیـن افـتـادنت احسـاس کـردی            در باغ سـرسبـز تـنت رنـگ خـزان را

درگوشۀ حجره به خود پیچیدی از درد            یعـنـی چـشیـدی درد تـلـخ استخـوان را

مـثـل عـمـو جـانـت حـسـن آزار دیـدی            از بس شنـیدی از خودی زخـم زبان را

این زن که دست جعده را از پشت بسته            جاری نمـود اشک زمـین و آسمـان را

هر چند که لب تشنه جـان دادی ولیکن            دیگر ندیدی رنگ و روی خیـزران را

با نعــل اسـب از تو پـذیـرایی نکـردند            دیگـر نخـوردی ضربه های ناگهـان را

رزمنـدۀ عـشـقم مـرا همسنگرى نیست            مادر نه، فرزندى نه، یار و همسرى نیست

جز مرگِ غربت با دل صد پاره از غم            بهـر نجـات از غصه راه بهـترى نیست

غـربت ببـین فریاد من بر آسمـان است            اما چه سـازم قــاتـلم را بـاورى نـیـست

جـان دادم و دست خودى در كار باشد            زهر خودى خوردم كه زهر دیگرى نیست

جـز خاكهـاى حجـرۀ در بـسـته و، جـز            خون جگر از بهر این دل یاورى نیست

هر قـطـرۀ خـون دلـم این نـكـته گـوید:            یـاس سپـید عـشـق كه نیـلـوفـرى نیست

من مرغ عـشق كـوثـر از نسل رضایم            كنج قفس از من به جز مشت پرى نیست

تا كه به دامـانـش بگـیـرد این سـرم را            جـان مى دهـم امـا كـنارم مـادرى نیست

با یاد جـدّم از عطش مى ‏سوزد این دل            لبـها تـرك خورده ولى آب آورى نیست

ای بـاب حـاجـت همه ای قـبـلـۀ مراد           نـور الـهُـدی، ولیِّ خـدا، سـیـد العِـبـاد

خـیـرالامـم، محـیـط کـرم، آسمان جود           ابن الـرضـا امام نهـم، حضرت جـواد

باب عـطا و مـظهـر جـود خـدا تـویی

مولا تـویی، امـام تویی، مـقـتـدا تویی

قـرآن بُوَد ز مدح و ثــنای تو شـمّه ای           جز مهرتوبه گردن ما نیست ضمّه ای

بحر سه گوهری گهر هشت بحر نور           کـل ائـمــه را تـــو جــــواد الائـمـه ای

روح رضا، روان رضا، در وجود توست

تا روز حشر جود اگر هست جود توست

دشمن خجل ز لطف و عطا و کرامتت           از کـودکـی بـه عـالـم خـلـقت امـامتت

از ماه عارضت شـده شـرمنـده آفتاب           دل بـرده از امـام رضـا ســرو قـامتت

آئــیـنــۀ جــلال و جــمــال مـحـمــدی

مـجــمـوعـۀ تـمـام کـمــال مـحــمــدی

نامت ز کـار خـلـق گـره باز می کـنـد           عـلمت به سـن کـودکی اعـجاز می کند

مأمون چو پی به قدروجلال تومی برد           روحش ز تن برون شده پرواز می کند

برگرد شمع روی تو پـروانه می شود

در حـیـرت کـمال تو دیـوانه مـی شود

علم تو را احاطه به ملک دوعالم است           ظرف وجود پیش عنایات تو کم است

با آن هـمـه جواب مسائـل که می دهی           لال از جـواب مسئله ات ابن اکثم است

در کـودکـی به سـیـنه عـلوم پیـمـبرت

زانـو زدند کـل فـقـیهـان به محضرت

وقتی که دست جود تو بخـشندگی کند           بـاید کـرم به خـاک درت بـنـدگی کـند

مظلوم چون تو کیست کزآغاز زندگی           بـا دخـت قـاتـل پــدرش زنـدگـی کـنـد

یک عـمـر بود تلـخ ترین زندگـانی ت

تا آنکه کُـشت یار به فـصل جـوانی ت

هر گه تو را به چهرۀ مأمون نظاره شد           بر غربت پـدر، جـگرت پاره پاره شد

روزی که عقد بست به تودخت خویش را           سر تا به پات شعلـه ز داغ دوباره شد

پیوسته حبس بود به دل سـوز و آه تو

 دردا که گشت خانـۀ تـو قـتـلـگـاه تو

پیوسته بود سوز درون، شمع محفلت           با تو چه می گـذشت خـدا دانـد و دلـت

دندان نهاده روی جگر ســال ها بسی           تا دخـت قـاتـل پـدرت گـشـت قـاتـلـت

هر تیر غم که داشت قضا بر دل تو دوخت

از بس که سوختی جگر زهر بر تو سوخت

یار تو مار گشت و به جانت امان نداد            یک لحظه روی خوش به تومولا نشان نداد

بعد از حسین هیچ امامی به وقت مرگ           مثـل تو ای ولـی خـدا تـشـنه جان نداد

از شعله های سوز درون سوخت حاصلت

 بگریست بر غـریـبی تو چشم قـاتلت

بـاز شــبــیـه شـب بــارانـی ام          زادۀ دریــایـم و طــوفـانـی ام

مـثـل اویـس از قــرن آواره ام          در پـی یــاران خـراسـانـی ام

عاشـقی ام را همـه فهـمـیـده اند          مِـهـر شـده مُهر به پیـشانی ام

دست نسیم است سر گیسویش           دست خودم نیست پریشانی ام

ابروی او نـورٌ عَلی نـور شـد          عـاشق این طاق چراغـانی ام

داده جنون هستی من را به باد

روز نخستی که شـنیـدم جواد

می چکـد از کـنج لـبانم شراب          خـانه ات آبـاد خـرابم خـراب

سنگ تراشی دل سنگم گرفت          تیشه زد وساخت ازآن دُرناب

شانه زدویکسره دل ریخت ریخت          درخم آن گیسوی پرپیچ وتاب

به به اگـر دسـت تو افـتـد دلـم          فارقم از روز حساب و کتاب

جاذبـۀ مـحـض مـرا نـور کن          حضرت خورشید به جانم بتاب

جـذبـۀ پـیـغـــمبـر اُمّـی جـواد

ای به ابـی انت و اُمـی جـواد

نیست فـقـط روز مـبادا کـریم          هست همه روز و شبم با کریم

یاد گرفته است که بر هیچ کس          رو نـزند ایـن دلـم، الا کـریم

هر چه گـره بیـشتـرم می زنـد          می شود این فاصله ها تا کریم

خواهش ماجرعه ای از آب بود          داد ولـی پـهـنـۀ دریــا کـریـم

بس که درِ بسته زدم خـسـته ام          باز نـشد هـیـچ در امّـا کـریم

در نزده در به روی ام باز کرد

باز همین طایـفـه اعجـاز کرد

فیض مسیحایی ات عیسی بَرَد          دست به دامان تو موسی برد

از هـمـه دل می بـرد آقـای مـا          بیشتر از حضرت زهرا برد

روی پرش لطف کن و پا گذار          رتــبـۀ جـبـریـل به بـالا بـرد

بـال بـده تا حــرم کـاظمـین ...

با نفس وای حـسینم ... حسین

مثـل همـیـشـه دم ایـوان طـلا           نام تو شـد نـام تو سوگند مـا

نـام تو گـفـتم و بـاران گـرفت           خیس شد از گریۀ ما صحن ها

پنـجـره فـولاد گـره بـاز کـرد          از من افـتاده بـه لـطـف شـما

مثـل هـمیـشه دم بـاب الجـواد          حـاجـت مـا بود که آقـا رضا

جـان جـوادت ببـرم کـاظـمین          تا کـه بخـوانـیم به پـائـیـن پـا

..."آمـدم ای شـاه پـنـاهـم بـده

خـط امـانـی ز گــنـاهــم بـده "

وای اگر غصه ی مـادر نبود          حـال تو اینـقـدر مکـدر نبـود

مثل حسن شدجگرت ریزریز          حیف که بالین تو خواهر نبود

خوب شد ازحنجره ات خون نریخت          حـرمـله در لحظـۀ آخـر نبود

شکر خدا پیکرت عریان نشد

زیـر سـم اسـب پـریشان نـشد

پخش سبک

بابا، بـابـا، بیـا به بـالیـن پـسر           بابا، بابا، مرا به پیش خود ببر(۲)

میان حجره بی کس وبی تابم            دیــده به راه رویت ای مـهـتـابــم

******************

تشـنه لبم کـسی نداده آبم (۲)

تنِ جوان من ز کیـن آزرده             باغ گـلم ولی شدم پـژمرده

زهـر جـفا امان من را، برده (۲)

کاش پدر تو بیایی ـ  رخ به من بنمایی ـ  پَرکشم به رهایی ـ  واویلا

مثل تو پدر من ـ  رویِ خاک سرِ من ـ  پاره شد جگر من ـ  واویـلا

بابا ، بابا ، بیـا به بالیـن پـسر         بابا، بابا ، مرا به پیش خود ببر(۲)

*******************

لاله زخـون بر  لب من بنشسته            شیشه عمر من کوته ام بشکسته

نفـس نفـس میزنم ، اما خسته(۲)

امان ز  نـا مروّتـی ِ هـمـسر             درون خانـه هم شدم بی یاور

بیـا به بـالا ی سـرم با مـادر (۲)

ازکسی خبرم نیست ـ خواهری به برم نیست ـ مادری به سرم نیست ـ واویلا

آهِ من چه حـزینه ـ هجر شهر مدینـه ـ یـاد آتش و سینه ـ واویلا

بابا ، بابا ، بیـا به بالیـن پـسر         بابا، بابا ، مرا به پیش خود ببر(۲)

*******************

بیا و نـاله کن بر این احـوالم              میان دست و پا زدن می نالم

به یاد آن تـشنه لبِ  گـودالم(۲)

به یاد آن تنِ بخـون غلطـانم             به یاد آن پـاره تنِ عـریانم

ذکرحسین وای حسین  میخوانم(۲)

خاک و خون کفنش شد ـ لاله گو بدنش شد ـ بوریا به تنش شدـ واویلا

خواهری روبرویش ـ نیزه بود و گلویش ـ مشت و پنجه و مویش ـ واویلا

بابا ، بابا ، بیـا به بالیـن پـسر         بابا، بابا ، مرا به پیش خود ببر(۲)

بـابـا بیـا جـان کـنـدن من را نـظـر کـن           بابا بـیـا فکــری به حال این پـسر کن

از درد، صورت میکشم بر خاک حجره           خاکی تـماشــای رخ قـرص قـمـر کن

خـورشـیــد مـی ســوزد از آه آتــشـیـنـم           یک چاره بهر این وجود پُر شـرر کن

هستم جـگــر گـوشـه تو را بابا بیا زود           با آستین، پاک از لبم خـون جگـر کن

وقـت وصیّـت کــردنــم مــحرم نــدارم           یک دم بـیـا و مـادرم را هـم خـبر کن

چون مادرم هم دست وپهلویش شکسته ست           خود را عصای مـادر بی بال و پُـر کن

بالا سرم وقتی رسیدی روضه خوان شو           هــمـراه من تا مـقـتـل اکـبر سـفـر کن

من می شـوم اکـبر ولی نه قـطعه قـطعه           تو نیـمـه جان ایفای نقـش آن پـدر کن

ازمن گرفته همسر من خورد و خواب را           زهـر جـفـا ز جـان و دلـم برده تاب را

وای از عِناد دختر مأمـون که از جـفــا           مـسـمـوم کــرده زادۀ خــیــرالـمـآب را

تنها نه جان من که از این شعله سوختند           جـان رسـول و فـاطـمـه و بـوتـراب را

پی می برد به سوخـتن جسم و جـان من           هـر کـس که دیـده سـوخـتـن آفـتـاب را

ای آنکه الـتهـاب عـطـش را شـنـیـده ای           بنگر به عضو عضو من این التهاب را

افکنده است شعله به جـان من و هنـوز           از من کـنـد دریـغ یکـی جـرعـه آب را

یـا رب تـو آگـهـی که بـرای بـقـای دیـن           بر جان خـریدم این سـتم بی حـسـاب را

جان میدهم به غربت وعطشان که خون من           تـضـمـیـن کـنـد تــداوم اســـلام نـاب را

باشد ز فـیض دوستی ما اگـر به حـشـر           آسـان کـند خـدا به «مؤید» حـسـاب را

ازدل حجرۀ تاریک که بسته است درش          می رسد ناله ای و دل شده خون از اثرش

چیست؟ این نالۀ سوزنده و از سینۀ کیست؟          صاحب ناله مگر سـوخته پا تا به سرش

این فروغ دل زهراست که خون است دلش          این جگرگوشۀ موساست که سوزد جگرش

این جواد است که از تشنگی و سوزش زهر          جـان سـوزان بود و نـالۀ جانـسوز ترش

خانه اش قتلگه و همسر او قـاتل اوست          بارالهـا تو گـواهی که چه آمد به سـرش

هـمسر مـرد برایش پر و بال است ولی          هـمـسر سنـگـدل او بشکسته است پـرش

آتش زهـر چـنـان کرده به جـانش تأثـیر          که کنَد هر نفس سـوخـته اش تـشنه ترش

شـهـر بـغـداد بـود شـاهـد مـظـلـومِ دگـر          پسری را که دهد جان ز ستم چون پدرش

کـاش می بـود غـریب الــغـربـا در آنجـا          تا زمـانـی نـگـرد غـربت تنـهـا پـسـرش

میـان حُـجـره چنـان ناله از جـفا می زد          که سوز ناله اش، آتش به ما سِوا می زد

به لب ز کینۀ بیگانه هیچ شِکوه نداشت          و لـیــک داد، ز بـــیــداد آشــنــا می زد

شرار زهر ز یک سو،لَهیب غم یک سوی          به جان و پیکرش آتش، جدا جدا می زد

گذشت کار ز کار و نداشت کار به کس          در آن میــانــه گهی آب را صدا می زد

صدای نـالـۀ وی هی ضعـیف تر می شد          که پیک مرگ بر او از جنان صلا می زد